Arðrán erlendra fyrirtækja á Íslandi í dag

Það kom mér mjög á óvart að lesa það í blöðunum í dag að álfyrirtækin væru undanþegin gjaldeyrishöftum Seðlabankans en það fékk mig líka til að hugsa málið frá öðru sjónarhorni.

Í Bandaríkunum situr einn maður við tölvu og pantar einn farm af súráli og flutning á því frá upprunastað til Íslands. Á Íslandi eru 400 starfsmenn sem taka við þessum farmi, hleypa rafmagni á súrálið sem breytist á augabragði í hreint ál sem er svo sent til kaupenda víðsvegar um heim. Í hverjum mánuði millifærir einn gjaldkeri í Bandaríkjunum annars vegar 400 íslenskum starfsmönnum laun og hins vegar Landsvirkjun fyrir rafmagnið.  

Launin eru 17 milljónir á mánuði eða 200 milljónir króna á ári.
Rafmagnið kostar ca. 690 milljónir á mánuði eða 8,2 milljarðar króna á ári sem fara í afborganir og vexti af lánunum sem voru tekin til að byggja virkjunina fyrir álverið. Megnið fer væntanlega beint úr landi aftur til erlendu lánastofnananna.

Árstekjur fyrir álið er 101 milljarður króna miðað við álverð í dag. 

Þetta þýðir með öðrum orðum, ef forsendur eru réttar að 93 milljarðar af tekjunum sem álverið skilar líta aldrei dagsins ljós á Íslandi og líklega bara launakostnaður sem helst eftir í landinu eða 200 milljónir á ári. Auðvitað megum við ekki gleyma innkaupum á súráli og flutningi til og frá landinu sem dragast frá þessum 93 milljörðum.

Þetta er mjög einfaldað dæmi en samt ekkert svo fjarri raunveruleikanum og ætti að varpa smá glætu á það arðrán sem er í gangi í bakgarðinum hjá okkur Íslendingum fyrir allra augum.

Fleiri álver - Nei takk.